Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 r. w Strawczynie. Był jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy, nazywany „sumieniem polskiej literatury”. Jest autorem m.in. Doktora Piotra, Dziejów Grzechu, Ludzi bezdomnych, Popiołów, Przedwiośnia, Siłaczki, Syzyfowych prac, czy Wiernej rzeki. Zmarł 20 listopada 1925 r. w Warszawie.

Strawczyn i Jamów (Jamy) ojciec pisarza (Wincenty Jan Żeromski) dzierżawił od lipca 1858 r. Dworek, w którym mieszkali Żeromscy był modrzewiowy, na wysokiej, piaskowcowej podmurówce, o dachu „łamanym”, gontem krytym. Obok stały: wozownia, lamus, dwie obory, stajnia, szopa, drewutnia i gorzelnia. Rodzina pisarza opuściła majątek w maju 1865 r., tak więc mały Stefan spędził w Strawczynie zaledwie kilka miesięcy (został ochrzczony 1 listopada 1864 r. w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Strawczynie) i znał tę okolicę tylko z opowieści rodziców. Kilkakrotnie wymieniał Strawczyn w utworze Snobizm i postęp pisząc o tutejszym nazewnictwie, bogactwie kultury ludowej oraz zasobach naturalnych.